Журналісцкія байкі: «Я так і ведаў, што грошы засталіся толькі ў апазіцыі…»

А там ёсць вельмі каларытны дзядзечка, які заўсёды прадае газеты. Ён заходзіць на канцавым прыпынку і цягам дзвюх станцый паспявае абысці ўсю электрычку.  Ён выглядае так, нібыта выйшаў з паэмы Якуба Коласа “Новая зямля”…  

У яго вельмі шырокі асартымент, — ад дзяржаўнай раёнкі маладзечанскай да “эрацічаскай” газеты “Адам і Ева”. І ён кожную газету ўмудраецца разрэкламаваць так, што хочацца купіць у яго ўсё, што ёсць.

Напрыклад: эрацічаская газета “Адам і Ева”, дзе можна пачытаць “новости половой и семейной жизни», даведацца, як прывабіць дзяўчыну, дзе з кім якія кур’ёзныя выпадкі адбыліся…

І вось, калі ён даходзіць на “Нашай Нівы”,  то коратка гаворыць: “оппозиционная газета с новостями политики, парламента и Запада”.

Агласіўшы ўвесь спіс, ён пытаецца, каму што. Апроч мяне ніхто цікаўнасці не праявіў, а я вырашыў яго падтрымаць – набыць у яго эрацічаскую газету “Адам і Ева” і таксама “Нашу Ніву”.

Відаць, па апошнім фактары ён зрабіў для сябе вельмі чоткую выснову і на ўвесь вагон сказаў: “Я так і ведаў, што грошы засталіся толькі ў апазіцыі. Бо ў апазіцыі ёсць галава. А гэтыя лукашысты праклятыя ўсё ўжо даўно прафуфукалі” . І з гэтымі словамі ён прадаў мне газету “Наша Ніва”.

Самае цікавае, што пасля гэтага хлопец, які сядзеў непадалёк ад мяне, павярнуўся і кажа: “Э‑э, ну і мне таксама “Нашу Ніву” дайце.…”

Глеб Лабадзенка