Творчая сустрэча са Святланай Алексіевіч. Відэа анлайн-трансляцыі

Некаторыя выказванні Святланы Алексіевіч з гэтай сустрэчы апублікавала «Наша Ніва».

Лукашэнка пастарэў, яго энергетыка ўпала, а народ паразумнеў.

Мы аказаліся запозненай нацыяй, а цяпер яшчэ і паняволенай.

У нас няма іншых ідэй, акрамя нацыянальнай, але і яна не такая, як у Польшчы і Чэхіі.

Прасветленая частка — яна мізэрна малая. Як напісаў Акудовіч, «агеньчыкі сярод цемры».

Эліта засяродзілася на моўнай траўме, і гэта было незразумела насельніцтву, і толькі цяпер праз 25 гадоў нешта змянілася ў моўным сэнсе. Моладзь стала гаварыць па-беларуску, сталі моднымі вышыванкі.

[Апазіцыі] трэба мець светапогляд, а не проста, што «Лукашэнка кепскі».

Не гэтыя людзі [з дэмакратычнай апазіцыі] возьмуць уладу, уладу возьмуць зусім іншыя людзі, якіх мы нават не адрозніваем у тлуме. І дай бог, каб гэта былі людзі без Трампа ў галаве.

Мы з Бялкоўскім спрачаліся пра Абаму. Ён лічыць, што Абама быў слабы чалавек. Я тое самае чула ва ўсім свеце. Але для мяне Абама быў тып палітыка будучыні. Які стаіць не на пазіцыі сілы, а на пазіцыі каштоўнасці іншага, каштоўнасці чалавечага жыцця.

Мы, людзі эпохі войнаў і рэвалюцый, людзям наступных эпох будзем здавацца варварамі.

Дэмакраты паўтараюць мантры, як шаман, у якога ўжо няма сіл.

Адукацыя — самае слабае наша звяно.

Паўдабра не існуе. Ёсць або дабро, або зло.

Я ў маладосці найбольш любіла чытаць філосафаў. Асабліва французскіх філосафаў. І рэлігійную літаратуру любіла чытаць — Меня, Шмемана.

Чытаю нашу журналістыку — расійская мацнейшая, чым беларуская — і бачу, як паўтараюць тыя самыя думкі, толькі нанізваюць трохі іншыя факты.

Я заўсёды прыходзіла да чалавека як да сябра.

Я не народнік па перакананнях.

У журналістыцы я шукаю новую думку.

Андруся Горвата мне шалёна цікава чытаць.

Летуценні на кухні і былі прычынай нашага паражэння, бо мы не ведалі рэальнага становішча.

Рэч не толькі ў страху. Людзі не бачаць у нашай апазіцыі пунктаў апоры.

Як быць шчаслівым у трывожны час? Закахацца. А яшчэ радаваць можа дзіця, прырода.

Абывацель — вечная фігура, шэрая маса. У вёсцы гэта селянін, які вельмі цяжка працуе, і ўся энергія сыходзіць на выжыванне. Настаўнік, доктар, інжынер — рэдка сустрэнеш чалавека думаючага. Да рэвалюцыі інтэлігенцыя ў вёсцы была мацнейшай. Па-мойму, у Расіі тое самае. І вылезці з гэтага вельмі цяжка. Вось мы запрасілі Вольгу Седакову, і я сядзела і думала, вось яны асколкі сапраўднай расійскай інтэлігенцыі.

Я ў палітыку не пайду, я заўжды буду пісьменніцай. А сапраўднае пісьменніцтва забірае цябе цалкам. Быць добрым пісьменнікам — гэта ўсё жыццё.

Я доўга збіраю матэрыял, і толькі на пяты-шосты год знаходзяцца сілавыя лініі.

Я нядаўна Чалага чытала, вельмі спадабалася мне.

У нас праблема, што на чале ніводнай справы няма моцных асобаў. Быў даволі цікавы Мілінкевіч, але і яго зламалі.

Выпрабаванне лагерамі вытрымалі лепш, чым выпрабаванне далярам.

У нас імператарскае прэзідэнцтва з дамешкам сацыялізму.

З людзьмі пачынаеш гаварыць — у іх каша ў галаве.

Дай бог сіл Украіне. Калі вы адарвяцеся ад савецкага мінулага, то і на нас гэта паўплывае.

Майдан — на антырасійскім быў замяшаны. Калі б не было антырускага, Майдану б не было.

Пазняка не хапіла, ён аказаўся вельмі вузкім чалавекам. Яму трэ было быць тут, і разам з народам прайсці гэты шлях. А [не] з‑за мяжы даваць парады, ва ўсіх бачыць правакатараў…

Мой бацька быў камуніст да канца жыцця. Прасіў партбілет пакласці ў труну.

Мы не ведаем, хто мы.

Нянавісць нас не ўратуе. Нас уратуе разуменне.

Людзі разумнейшыя і за ўладу, і апазіцыю, бо яны наездзіліся [па свеце] і чытаюць.

Чытач, якому я на кніжным кірмашы падпісвала кнігу, сказаў мне: «Я ніколі з такой радасцю не стаяў у чарзе. Я сыходжу з пачуццем, што я не адзін».

Мы будзем бачыць эфект травы. Людзі, у якіх улада, многае могуць зрабіць, але не могуць спыніць час.

Мы — посткаланіяльная краіна. А ахвяра — гэта небяспечная істота. Але нацыю нельга пабудаваць на крыўдзе. Яе трэба будаваць на самапавазе.

У Беларусі пакуль усё пранізана савецкім.

Пагавары з любым айцішнікам, і робіцца ясна. Праз 10 гадоў тое, у чым мы капаемся сёння, стане зусім нецікавым. Занадта паскорыўся час.

Я зайшла ў Маскве ў краму. У нас у Мінску выбар лепшы. Я так і сказала. А мне расійская жанчына, якая пачула, кажа: «Гэта Абама вінаваты».

Давайце рабіць з сябе сучасных людзей.