«Адсьвяткую ўсе прапушчаныя новыя гады і дні народзінаў, калі буду на волі». Андрэю Кузьнечыку споўнілася 44 гады

Андрэй Кузьнечык адбывае пакараньне ў Наваполацкай калёніі № 1 узмоцненага рэжыму. У чэрвені 2022 году Магілёўскі абласны суд прызнаў журналіста стваральнікам «экстрэмісцкага фармаваньня» і прысудзіў яму 6 гадоў пазбаўленьня волі.

За кратамі людзі таксама прагнуць сьвята, у дні народзінаў гатуюць смачныя стравы і нават умудраюцца рабіць торцікі.

«Спакушалі тартамі, але я яшчэ не настолькі тут абжыўся, каб навучыцца знаходзіць сьвяточны настрой для застольляў. Адсьвяткую ўсе прапушчаныя новыя гады і дні народзінаў, калі буду на волі», — напісаў Андрэй сваёй сям’і ў апошнім лісьце пад нумарам 86.

Коллеги в тюрьмах. Напишите им письмо поддержки АКТУАЛЬНЫЕ АДРЕСА 

«У чарзе дзівіліся кніжцы на беларускай мове»

Андрэй заўсёды шмат чытае. У калёніі ёсьць бібліятэка, але можна замаўляць кнігі зь кнігарні. Ён купляе беларускамоўныя кнігі, чым зьдзіўляе сваіх суседзяў.

«На тым тыдні прывезьлі 1 з 5 замоўленых кніг. Больш за 800 старонак аднаго з маіх улюбёных аўтараў — Максіма Гарэцкага. У чарзе дзівіліся кніжцы на беларускай мове, а яшчэ больш — ейнай цане: 18 з хвосьцікам рублёў».

А вось замоўленыя Андрэем кнігі Тацяны Заміроўскай, Міленкі Ергавіча, Артура Клінава, Альгерда Бахарэвіча не прывезьлі, наракае Андрэй.

Палітвязень таксама піша, што беларускамоўных кніжак хопіць яму надоўга. Вольнага часу вельмі мала, у калёніі Андрэй спачатку працаваў «на кабэлях» (зьняволеныя рэжуць стары кабэль, абдзіраюць ізаляцыю з правадоў, здабываючы медзь і алюміній), а цяпер на лесапілцы.

«Чытаючы ў вольную хвіліну, адной кнігі хапае на два-тры тыдні. У афармленьні тут ёсьць і адзін верш па-беларуску. Купалава „Спадчына“».

«Нават па турэмных мерках чытаць „ЛіМ“ ніякавата»

Андрэй выпісвае шмат пэрыёдыкі, якая выдаецца па-беларуску. Наракае, што ніводнай падпіскі цалкам не атрымаў з прычыны частых пераездаў. Пасьля «Валадаркі» была магілёўская турма, цяпер наваполацкая калёнія. Сам ён шмат гадоў працаваў рэдактарам у вядучых СМІ: «Комсомольской правде в Беларуси», «Нашай ніве», больш за 10 гадоў — на Радыё Свабода. Таму ўсё ацэньвае з прафэсійнага пункту гледжаньня.

«Уразіла, як моцна прасеў „ЛіМ“, ператварыўся ў газэту для членаў саюзу з унутранымі нецікавымі справаздачамі, слабымі вершамі, камплімэнтарнымі і стомленымі палосамі аднаго аўтара-напаўняльніка. Нават па турэмных мерках чытаць „ЛіМ“ ніякавата. Бээсэсэраўскія кніжкі зь бібліятэкі і тое цікавейшыя. Адна бяда — процьма твораў толькі ў расейскім перакладзе», — піша Андрэй.

«Гучала нешта мэлядычнае гурту PULP з альбома „This is Hardcore“»

Андрэй вельмі любіць зіму. Менавіта зімой, у сьнежні, нарадзіўся ён сам, а таксама ягоны сын Мацьвейка, якому нядаўна споўнілася 3 гады. Да дня народзінаў сына тата прыслаў верш.

Тры гадочкі ўжо Мацею.
Гэта важная падзея!
Як у кнізе тры радочкі,
Як тры промнікі ў дзянёчка —
Сонца прачынаецца,
Казка пачынаецца!

Дык няхай жа ў казцы гэтай
Будзе россып цудаў сьветлых,
Лёс як сябра спагадае,
І дабро перамагае.

У кожным лісьце палітвязень піша і пра свае неймаверныя сны. Гэтым разам Андрэй расказвае пра свой музычны сон.

«Гучала нешта мэлядычнае гурту PULP з альбома „This is Hard­core“. Выспаўся, наслухаўся і з усьмешкай пабег насыпаць сьнежныя горы».

«Навошта прыдумалі кайданкі, калі яны бессэнсоўныя?»

У апошнім лісьце палітвязень піша, што і за кратамі ёсьць розныя сьвяточныя атрыбуты кшталту жывой ялінкі з гірляндамі, але ён вельмі сумуе па дзецях. Жонка Алеся ў кожным лісьце шле Андрэю шмат фатаздымкаў, каб ён бачыў, як дзеці растуць.

«Для зімовай прыгажосьці, пухнатага сьнегу, бліскучых галалёдаў у нас ёсьць і дрэвы, і ўсякія карункавыя і геамэтрычныя паверхні і патэрны. Нават сапраўдная жывая яліна з гірляндай ёсьць. Так што з вонкавымі атрыбутамі сьвяточнасьці тут усё як мае быць.

Але гэта не ідзе ні ў якое параўнаньне з фоткамі дзетак падчас зімовых забаў. Дужа цешуся, што сапраўдная зіма прыносіць ім радасьць. І Дзед Мароз хай прыносіць радасьць. Хай у яго і цёмнае мінулае і небеззаганны імідж, але казка застанецца казкай у сынхранічным, як казалі на філфаку, аспэкце», — напісаў Андрэй у апошнім лісьце.

Ён таксама ўспамінае, як яшчэ ў юнацтве ў канцы 1990‑х у Славеніі засьпеў дыскусію наконт «трансфэру» паўнамоцтваў гаспадара Новага году ад Дзеда Мароза да сьвятога Мікалая.

«Там якраз выкрывалі заганы Мароза і хвалілі Міколу. Забаўна было бачыць у навінах выкрывальніцкі сюжэт, што гэта цяпер дазваляюць у суседняй краіне. Гісторыя паўтараецца і, выглядае, не апошні раз», — іранічна заўважае Андрэй.

Днямі да дзетак Кузьнечыкаў 9‑гадовай Яніны і 3‑гадовага Мацейкі завітаў Дзед Мароз з падарункамі. І прынёс сапраўдны мальбэрт. Яніна адразу ж пачала маляваць.

«Дачка, якая таксама ня кажа лішняга, відаць, пераняла ў таты практыку тэрапэўтычнага мастацтва. Малюе карціны, на якіх яе ўлюбёныя крылатыя каты сядзяць на ланцугах і за кратамі. І цікавіцца, навошта прыдумалі кайданкі, калі яны бессэнсоўныя?», — напісала ў фэйсбуку жонка Андрэя Алеся.

Чытайце яшчэ:

«Мы маем справу з рускім фашызмам, а Беларусь акупаваная». Вялікая гутарка з Алексіевіч

“Адчуваюць сябе нядрэнна, наколькі гэта магчыма ў зняволенні” — З чым ідуць у новы год нашы калегі-палітвязні

Нестандартны гардэроб, бан на танную гарэлку, Акрэсціна. Гісторыя журналіста і рэстаратара Івана Мураўёва