«У калоніі высаджвала васількі»: першае інтэрв’ю Кацярыны Барысевіч на волі ФОТА, ВІДЭА

— Белы бэз, якое ўсё зялёнае, — не стрымлівае эмоцый Каця, гледзячы па баках.

У гомельскую калонію нашу калегу прывезлі тры дні таму. Гэтай ноччу, кажа Каця, яна ўпершыню выспалася, хоць прачнулася, вядома, рана — вельмі чакала вызвалення.

— Мяне загадзя папярэдзілі, што сёння раніцай я выйду, таму з 4–5 раніцы я чакала, калі мяне паклічуць — і ўсё, выйду на волю, — бадзёрым голасам распавядае Каця. — Я да гэтага перахварэла, але займалася спортам, гадзіну ў дзень, як належыць, дыхала свежым паветрам.

— Чаго зараз хочацца больш за ўсё?

— Абняць блізкіх і родных, з’есці маміных сырнікаў і баршчу. А яшчэ больш за ўсё хочацца паехаць у сваю вёску і вырошчваць кветкі. Дарэчы, у калоніі я папрасіла сабе хоць нейкую працу. Мне далі высаджваць календулы і васількі. Атрымала неверагоднае задавальненне.

На тры дні Каці выдалі спецыяльную форму — сімпатычную сукенку ў кветачкі, пінжак, касынку і ватоўку, на выпадак, калі будзе холадна.

Пасля вызвалення Каці журналісты адразу адзначылі, што справа на майцы ў дзяўчыны жоўтая нашыўка з яе прозвішчам.

— Гэта значыць, што ты палітвязень? — спыталі мы.

— Гэта значыць толькі тое, што я была ў калоніі, — патлумачыла журналістка. — Я яе [жоўтую бірку] сама прышывала.

Першай Каця патэлефанавала дачкі Дашы і папрасіла ў яе прыгатаваць любімыя сырнікі, а маме замовіла катлеты. На вуліцы моцны дождж, але, кажуць, гэта добрая прыкмета.

Калі Кацю этапавалі з Жодзіна ў Магілёў, а потым з Магілёва ў Гомель, яе перавозілі ў кайданках. Але пры гэтым супрацоўнікі былі максімальна карэктныя.

Не магу сказаць, што да мяне было нейкае асаблівае стаўленне, — адказала Каця. — Але ў мяне была карычневая картка, як у чалавека, схільнага да экстрэмізму. Усіх такіх зняволеных перавозяць гэтым чынам. Са мной былі дзве жанчыны, якія асуджаныя за забойства. У іх тэрміны 9–10 гадоў. Яны жартавалі, што ехалі проста, спакойна, а я як экстрэміст (або схільная да экстрэмізму) ехала ў кайданках.