Зінаіда Цімошак: Я займаюся праблемамі, калі людзі гатовыя пра іх не толькі расказваць, але і самі нешта рабіць

— Вось адна простая гісторыя. Некалькі гадоў таму ў вёсцы Праснакі Капыльскага раёна ўлады адчынілі дзіцячы садок. Першы час садок працаваў толькі для чатырох выхаванцаў, потым дзяцей у ім стала болей.

І вось улады вырашылі нешта “аптымізаваць”: нядаўна адрамантаваны садок зачыніць, а дзяцей перавесці ў садок у Грозава — за 6 кіламетраў. Жыве ў вёсцы Праснакі Яўгенія Ўласевіч. Яна адна выхоўвае чатырох дзяцей і працуе памочнікам выхавацельніцы. Двое яе дзяцей наведвалі яслі-сад.

Жанчына казала “Бывае, што дзіця захварэе і яго трэба тэрмінова забраць з садка. Да Грозава — 6 кіламетраў, а ў мяне няма асабістага транспарту. Ды ладна тэрмінова забраць, нават на бацькоўскі сход будзе праблемна патрапіць”.

Да мяне звярнуліся людзі і я вырашыла разабрацца. Дзіцячы садок сямейнага тыпу зрабілі калісьці, на мой погляд, каб “пусціць пыл у вочы” кіраўніку Мінскай вобласці Сямёну Шапіру, які прыехаў на адкрыццё. А праз чатыры гады палічылі і вырашылі, што выдаткі на выхаванцаў атрымліваюцца занадта вялікія. Вердыкт: садок зачыніць, а дзяцей — у Грозава.

Мясцовыя жыхары мой артыкул нават на прыём да старшыні райвыканкама вазілі. Вельмі перажывалі за гэту сітуацыю.

Улады падумалі-падумалі і вырашылі садок не зачыняць. А зусім нядаўна нават завезлі дзецям новыя развіваючыя цацкі.

Яшчэ адна мая публікацыя дапамагла істотна вырашыць праблему з электрычнасцю і пітной вадой у вёсцы Радзічава пад Слуцкам.

Пасля гэтай публікацыі ў вёсцы Бязверхавічы прыбралі з дарог цэментныя слупы, якія не давалі жыхарам доступу ў лес і на рэчку.

Яшчэ адна публікацыя летась тычылася могілак у вёсцы Варкавічы, дзе зусім не стала месца для пахавання, а хаваць працягвалі. Ледзь не пад плотам у людзей. На скаргі людзей старшыня выканкама толькі бадзёра распавядаў, што абмяжоўваецца высяканнем дрэў і добраўпарадкаваннем. А тэрыторыя могілак ушчыльную падступіла да гарода мясцовых жыхароў.

“Дзеці і ўнукі баяцца сюды прыязджаць. Кажуць, што я ўжо жыву на магілах. І не хочуць праводзіць адпачынак побач з памерлымі”, — казалі вяскоўцы.

У выніку мясцовыя ўлады таксама пайшлі насустрач і выдзелілі месца для пахаванняў у суседняй вёсцы.

Людзі часта просяць у журналістаў дапамогі. Тут дзейнічае сапраўднае сарафаннае радыё: даведваюцца, што, дзякуючы маёй настойлівасці і маім публікацыям, сітуацыя змянілася, дзеляцца маімі кантактамі, тэлефануюць, просяць дапамагчы.

Я заўсёды імкнуся разбірацца ў вострых праблемах. Але апошнія гады выпрацавала для сябе правіла: займацца тымі тэмамі, дзе людзі гатовыя пра іх расказваць і маюць намер нешта рабіць самі. Каб не было так, што ты пра іх нешта пішаш, а яны пры першых жа пагрозах хаваюць галаву ў пясок і просяць сябе не ўзгадваць.

Калі нешта з’яўляецца для вас праблемай, расказвайце, паведамляйце — будзем разбірацца!