Нашы за мяжой: Вольга Саўле

Гісторыя ад’езду

Пачнем з таго, што я ніколі не ўспрымала свой ад’езд у Варшаву як эміграцыю. Спрычыніліся да гэтага пэўныя палітычныя моманты, хаця пераслед і не быў такі брутальны, як у некаторых выпадках. Я працавала на “Белсаце” ад самага яго стварэння – думаю, цяпер пра гэта ўжо можна казаць. Так што я з “першай абоймы”…

Надышоў час, калі працаваць на “Белсат” у Магілёве стала ўжо немагчыма, і мне прапанавалі паехаць у Варшаву паспрабаваць сябе ў якасці вядучай і журналісткі “Аб’ектыву”. Пасля гэтага пачаліся розныя іншыя праграмы, новы досвед, новы фармат працы. Але я ў Варшаве жыву толькі два з паловай гады.

Як прайшла акліматызацыя?

Прыехаўшы ў Варшаву, я была ўжо чалавекам дасведчаным, бо мела за спіной вельмі шмат розных падарожжаў. Дзякуючы маёй першай спецыялізацыі – замежныя мовы – я трохі паездзіла па свеце, пабывала ў розных краінах. Але падарожжы і нават кароткая праца за мяжой – гэта ўсё ж не жыццё ў іншай краіне.

Я ніколі не спрабавала замяшчаць Беларусь Польшчай, дакладна ўсведамляючы, што гэта абсалютна розныя краіны з розным досведам. Проста спрабавала выкарыстаць гэты час для сваіх мэтаў: для развіцця, для таго, каб даведацца нешта новае, пазнаёміцца з новымі людзьмі. Калі я ехала ў Варшаву, то не ведала мовы, але думала, што як лінгвіст змагу сама навучыцца праз камунікацыі на месцы… Дарэчы, менавіта тут у мяне ўпершыню ў жыцці з’явіўся ровар і здзейснілася мара дзяцінства – мець сабаку.

Спачатку ўвесь горад падаваўся нейкай кардоннай дэкарацыяй у тэатры. Але цяпер мне ўсё тут падабаецца: паркі, шмат людзей, якія цікавяцца Беларуссю, яе гісторыяй. Я разумею, што магу быць карыснай, дзяліцца нейкай інфармацыяй і не губляць сваіх каранёў. Напачатку была цемра, але пакрысе стала лягчэй.

Яшчэ раз хачу падкрэсліць, што не ўспрымаю свой ад’езд як вымушаную эміграцыю. Я магу ў любы момант вярнуцца і жадаю, каб гэта адбылося. Але як журналісту мне хочацца рэалізавацца і дапамагаць перадусім беларусам атрымліваць інфармацыю. І я бачу, што лепш змагу зрабіць гэта тут, у гэтых умовах.

Што, на Вашу думку, будзе з “Белсатам”, калі прыйдуць перамены? Зойме месца БТ?

Я лічу, што такія рэчы павінна вырашаць кіраўніцтва, бо гэта палітыка кампаніі. Што ж датычыць каманды, то, думаю, не варта займаць месца кагосьці. Лічу, што не варта пераймаць палітыку іншага канала або рабіцца дзяржаўным каналам. Тым больш што “Белсат” ужо зараз займае пэўную сваю нішу. І калі ўрэшце зменіцца рэжым у Беларусі і мы зможам усю працу арганізаваць менавіта там, то маю надзею, што мы створым асобны канал і будзем працаваць асобна.

Як выглядае беларускае жыццё ў Варшаве?

Хоць у апошнія 2 гады колькасць беларусаў у Варшаве значна павялічылася, па Варшаве ходзіць такі жарт, што ёсць “беларускае гета”: адныя і тыя ж тэмы, адныя і тыя ж людзі. Але заняцца ёсць чым, бо ўвесь час нешта адбываецца: прэзентацыі, канферэнцыі, не кажучы ўжо пра канцэрты, тэатральныя пастаноўкі і г. д.

У аўторак я была ў Альтэрнатыўным тэатры і пазнаёмілася з дзяўчынай, якая нядаўна была ў Беларусі і шукала маладыя таленты. Шмат чаго можна было з ёй абмеркаваць, хоць яна і не беларуска. А сярод беларусак (кажучы ўжо на правах рэкламы) ёсць дзяўчыны, якія ладзяць заняткі ёгай. Туды прыходзяць беларусы, раз на тыдзень збіраюцца разам і бавяць час з прыемнасцю і карысцю для здароўя. І нават не толькі палітыку абмяркоўваюць 🙂

Ці не было жадання ў нейкі момант проста сесці на цягнік і вярнуцца?

У кожнага свая сітуацыя. Канешне, мне б хацелася быць побач з маімі бацькамі, але і адлегласць дапамагае нешта перагледзець у сваім прыватным жыцці, дае магчымасць больш цаніць простыя рэчы. Можна знаходзіць шмат негатыву ў цяперашняй сітуацыі, думаць, што мы чужыя ў Варшаве.

Але я хаджу вуліцамі Варшавы і не ўспрымаю яе як нейкі варожы горад. Калісьці ў музычнай школе я вучыла такую песеньку: “Гэты Вісла…”. Яна вельмі падабалася майму бацьку, і ён заўсёды прасіў сыграць яе. А цяпер па дарозе на працу я кожны дзень бачу гэтую Віслу. Таму не трэба сумаваць: мы вернем сваю Беларусь, вернем яе годнасць, усё будзе нармальна, трэба змагацца і быць моцнымі!