БАЖная персона

Можна сказаць, што гэта творчае крэда журналіста, публіцыста, паэта і ганаровага сябра Беларускай асацыяцыі журналістаў Сяргея Законнікава. Іскрынка гэта з’явілася ў яго душы яшчэ ў школе, калі пісаў артыкулы ў раённую ды абласную газету “Віцебскі рабочы”. А полымя супраціву фанабэрыстасці ды хлусні, думаю, занялося яшчэ тады, калі яго, дзевяцікласніка, пачалі цкаваць былыя камандзіры партызанскіх брыгад. Бо напісаў малады селькор нарыс пра дзяўчыну-падпольшчыцу, якую фашысты закатавалі, а тых камандзіраў не ўзгадаў… Бо гэта “патрыятычнае дзяўчо”, як лічыў Законнікаў, выхавалі бацькі, а не яны. Калі вучыўся на філфаку ў Мінску, пісаў у рэспубліканскую прэсу. Але і тут сутыкнуўся з фарысействам, калі ідэалагічныя халуі сфабрыкавалі на яго данос. Законнікава нават з камсамола хацелі выключыць. Але малады журналіст усё перажыў і стаў вядомым паэтам. А халуі так і засталіся халуямі. Хаця нерваў Законнікаву папсавалі не дай божа. Нешта падобнае ў яго жыцці паўтарылася і ў даволі сталыя гады. Скажыце, а дзе вы бачылі журналіста ці пісьменніка, які адстойвае справядлівасць ды крытыкуе прыкарытнікаў, якога б улада не цкавала? Толькі не счарствеў душой паэт, не азлобіўся, дагэтуль не згубіў пачуццё гумару. З адной такой гісторыі мы і пачалі размову.

Больш бажнай персоны, чым Андрэй Бастунец, знайсці ў нашай краіне складана. І не толькі таму што Андрэй — кіраўнік Беларускай асацыяцыі журналістаў.

Гэты тэкст гутаркі Таццяны Мельнічук з Аляксеем Каралём быў апублікаваны на нашым сайце ў маі 2015 года. Пра хваробу спадара Аляксея ўжо было вядома, але ніхто не чакаў, што ён так хутка пойдзе ад нас...

Яўген Валошын – нязменны пераможца творчага конкурсу “Вольнае слова” ў намінацыі “журналісцкае расследаванне”. Сябра БАЖ* і зараз – БАЖная персона!

Пра тое, чаму Калінкіна не шануе напісанае, адкуль мае сувязі з пасаднымі юрыстамі і кім падазраецца ў сувязях з экзатычным “бойфрэндам” – у рубрыцы “БАЖная персона”.

Чым бліжэй ведаеш чалавека, тым цяжэй рабіць з ім інтэрв’ю. Яшчэ складаней заставацца незаангажаванай у тэму размовы, калі ў адзін цудоўны момант асяродак, створаны гэтым чалавекам, цалкам змяніў тваё жыццё. Думаю, я далёка не адзіная з калегаў, на чый лёс кардынальна паўплывала знакамітая гарадзенская “Школа Маладога Журналіста” і Цэнтр “Трэці Сектар”.

Так напісаў Юрась у сваёй апошняй смс-цы за месяц да смерці. І хоць тады ягоны поціск быў ужо не такі моцны, як раней, – гэта была праўда. Кожны, хто быў знаёмы з Бушляковым, ведалі, што гэты чалавек заўсёды моцна цісне руку – у простым і пераносным сэнсе.

Упершыню мне пашчасціла рабіць інтэрв’ю з Генадзем Бураўкіным у 14 гадоў – на цэлую паласу ў “Чырвоную змену”. Памятаю, як прынёс Генадзю Мікалаевічу раздрукаваны тэкст на вычытку. “Сядай на канапу, можаш паглядзець кнігі, часопісы…” – запрасіў гаспадар. А сам узяў тэкст і сеў за пісьмовы стол.

Аляксандр Класкоўскі ў размове не аднойчы называў сам сябе “стары”, хоць мае ўсяго 54 гады. Але, падумаць толькі, некалі ён прымаў на працу маладых Валянціна Жданко, Алену Ціхановіч, Алега Груздзіловіча, Віталя Цыганкова, Алеся Ліпая — цяпер эліту нашай журналістыкі…

Амаль тры гады Юлія Слуцкая была маім начальнікам – калі я працаваў журналістам у “Камсамолцы”, а Юлія Вітальеўна была галоўным рэдактарам. Аднак вельмі добра, што гэтая гутарка адбылася толькі цяпер – і ніхто, як кажуць, не западозрыць у падхалімажы. Дарэчы, і ў пару “Камсамолкі” не прыпомню, каб у рэдакцыі хтосьці хоць некалі падхалімнічаў да рэдактаркі. Ёсць такія, якія атачаюць сябе лісліўцамі, але Слуцкая такога ніколі не дапускала.

Віталь Цыганкоў – гэта сучасны Пане Каханку. Бо невядома, чаго пра яго можна пачуць больш – баек ці праўдзівых гісторый.

Перад гутаркай калегі кпілі: “Спытайся, калі яна апошні раз у каго інтэрв’ю брала?” Маўляў, старшыня журналісцкай арганізацыі – а сама ўжо забылася, як журналісткай была. Але на правакацыйнае пытанне Жанна Мікалаеўна пачала на поўным сур’ёзе прыгадваць гутаркі з героямі сацыялістычнай працы, старшынямі калгасаў і г.д. Настолькі рэалістычна, што адказы нават не змясціліся ў канчатковы варыянт матэрыяла.

На момант размовы з Валерам Булгакавым ужо больш за 2 месяцы ідзе пераслед часопіса “Arche”. Сканфіскавана больш за 5000 кніг на гістарычную тэматыку. Заблакаваны рахунак выдання. Узмацняецца псіхалагічны ціск на аўтараў і супрацоўнікаў. Звольнены аўтар адной з кніг. Самога Булгакава ў тэндэнцыйным сюжэце БТ звінавацілі і ў незаконным прадпрымальніцтве, і ў экстрэмізме, і… Карацей, зрабілі ворагам народа.

Валер Карбалевіч – чалавек, якога ведаюць усе, але ўласна пра яго ведаюць надзвычай мала. У інтэрнэце – выключна сухая біяграфія. Нават калегі, якія знаёмыя са спадаром Карбалевічам па 15 гадоў – адгукаюцца як пра адказнага чалавека, выбітнага аналітыка, аматара футбола. Але не могуць сказаць нічога пэўнага пра яго сям’ю, паходжанне, гісторыю жыцця. Мяркую, гэтая гутарка распавядзе знаёмым Валера Карбалевіча пра яго – не толькі як пра аналітыка, але і як пра асобу.

Таццяна Мельнічук – адзіная ў Беларусі карэспандэнтка Бі-бі-сі. Многім знаёмая як рэпарцёр, потым намесніца галоўнага рэдактара радыёстанцыі “Беларуская Маладзёжная”,  рэдактарка аднайменнай газеты. Ці памірае радыё ў век сучасных тэхналогій? Што такое каханне? Адкуль у такой вытанчанай жанчыны такі баявы характар? Пра стандарты Бі-бі-сі, сабаку Адысея і сарафаны для ўнучак – у шчырай гутарцы для baj.by.