Прыладзіўся на новую працу – трапіў у дэтэктыўчык

Зразумеў гэта, прыладзіўшыся нядаўна на новае месца.

Узялі карэспандэнтам на “Еўрапейскае радыё”. СМІ робіць ухіл на ўласны кантэнт. Рэдактура – маладая, сучасная.

Гадавую акрэдытацыю ў Міністэрстве замежных спраў далі без праблем.

Для разважлівай карэспандэнцкай працы ўсё было падрыхтавана. 

Але не паспеў прыйсці ў рэдакцыю, як яе абклалі кароткастрыжаныя хлопцы з сіняга мікрааўтобусіка. Чакалі, пакуль на двор выйдзе адзін з журналістаў. Ды так “замаскіраваліся”, што нарабілі гулу на ўсю краіну. 

Офіс «Еўрарадыё» звонку і знутры

Па нашых здагадках (іншых прычын, здаецца, быць не можа) помсцілі за публікацыю скандальнага матэрыяла пра мінскае метро.

У той жа дзень затрымалі і “этапавалі” на Акрэсціна нашага журналіста Паўла Свярдлова. Уляпілі 15 сутак, хоць да таго скандальнага матэрыялу Паша дачынення не меў.

З тае пары я стаў выходзіць з дому і з рэдакцыі, азіраючыся. А ў галовах пачалі гучаць мінорныя гармоніі — як у гульні “Супер-Марыё”, калі б’ешся з драконам.

Такі вось трылер, у якім міліцыя – гэта як бы зладзеі, а мы, журналісты, – як бы станоўчыя героі.

Чым сканчаюцца такія атакі на прэсу? Кароткастрыжаны баец выглядае перад усім светам бандытам. Карэспандэнт – вастразубым кацянём, а краіна – безапеляцыйнай дыктатурай.

Але навошта гэта патрэбна і каму робіцца лягчэй ад такога задавальнення нездаровых крыўдаў?

Спадзяюся, што дачакаюся тых часоў, калі начальнікі кароткастрыжаных хлопцаў  з сіняга мікрааўтобуса перастануць цешыцца дзіцячымі помстамі і распачнуць дыялог з журналістамі на ўмовах законнасці. Для сваёй жа выгады.

Ну а пакуль даводзіцца жыць у дэтэктыўным рэжыме і ўцягвацца ў рытм новай працы.