Плюшавыя мядзьведзікі і свабода слова

І журналіст БелаПАН Сяргей Пульша задаўся рэзонным пытаньнем: а чаму афіцыйныя СМІ так доўга альбо адмаўлялі альбо замоўчвалі гэты факт? З гэтым пытаньнем ён зьвярнуўся да мяне. Тут важна працытаваць:

«Государственные СМИ никогда не акцентируют внимание на проблемах и не пишут о негативных для власти событиях, которые могут вызвать широкий общественный резонанс. Это ложится в общую концепцию белорусской власти: тишина. Беларусь должна быть страной, в которой все стабильно, ничего тревожного не происходит. Любые катаклизмы должны иметь место за границами Беларуси — войны, стычки катастрофы. А у нас должно быть все комфортно, как в доброй традиционной семье», — говорит Антипенко.

На самом же деле, отмечает он, замалчивание информации о пролете шведского самолета — «это серьезный прокол власти». Такие ситуации приводят к тому, что доверие к государственным медиа падает. «И эти тенденции недоверия к государственным СМИ будут усиливаться, в первую очередь у более образованной и вдумчивой части белорусского населения», — считает Антипенко”. І гэта ўсё што да выказаных мною меркаваньняў.

І вось, нарэшце, галоўная газэта краіны адрэагавала (“СБ” ад 31.07.2012). Вельмішаноўны сп. Якубовіч у іскрамётава-бурлескнай форме заатакаваў артыкул С. Пульшы. Дасталася ўсім. Але справа не ў выказаных спадаром рэдактарам цяжкіх абвінавачваньнях на наш адрас.

Справа ў адказе на пытаньне: дык чаму ж дзяржаўныя мэдыя альбо адмаўлялі, альбо замоўчвалі факт “плюшавага бамбардаваньня”? Дамо слова галоўнаму рэдактару краіны, вельмішаноўнаму сп. Якубовічу:

“Начнём с прессы. Уважающие себя журналисты пишут о том, чему были сами свидетелями. Если же ничего не видели, то приводят свидетельство официальных лиц. В случае с пролетом шведского легкомоторного самолета было много слухов и версий, но не свидетелей, потому и газеты, и ТВ опубликовали официальные заявления пресс-служб силовых ведомств».

Павал Ізотавіч! Ну як так? Падручнікі па журналістыцы адназначна сьцьвярджаюць, што «уважающие себя журналисты” могуць і ня быць сьведкамі падзеі, але гэта іх прафэсійны абавязак — шукаць сьведкаў! Дык чаму ж тады журналісты дзяржаўных мэдыя гэтых сьведкаў не шукалі?

А, вось яшчэ: “Если же ничего не видели, то приводят свидетельство официальных лиц». Непрафэсійна. Бо, напрыклад, тыя ж падручнікі раяць не давяраць сьведчаньням афіцыйных крыніцаў, а настойліва шукаць інфармацыю відавочцаў.

Карацей, агучаная пазыцыя, з прафэсійнага пункту гледжаньня, непераканаўчая.

І крыху пра сумнае. Пра тое, як у артыкуле падаецца пазыцыя тых, каго сп. Якубовіч рэпрэзэнтуе як ворагаў нашай супрацьпаветранай абароны. Цытата: «Ну почему же, черт побери, так взволнованы… наши уважаемые Алеси (сп. Якубовіч мае на ўвазе мяне і палітоляга Алеся Лагвінца – аўт.), просто-таки испепеляющие белорусские ПВО?» Павал Ізотавіч, ахрысьціцеся: дзе ў маіх словах, прыведзеных вышэй цалкам, Вы ўбачылі хоць якія згадкі пра нашую супрацьпаветраную абарону і, тым больш, — выказваньні, «испепеляющие белорусские ПВО»?

Сумна, але прыём вядомы. У мэдыякрытыцы ён назваецца «імітаваньнем пазыцыі апанэнта». Задача прыёму — стварыць у чытача ўражаньне, што другому боку таксама далі слова.

І таму тут будзе да месца адзначыць, што прадстаўнікі швэдзкай кампаніі Stu­dio Total, якія ўзялі на сябе адказнасьць за палёт над тэрыторыяй нашай краіны, заявілі, што гэтай акцыяй “они хотели поддержать свободу слова в Беларуси”. Праўда, пра гэта дзяржаўныя мэдыя чамусьці таксама не напісалі.