Любоў Лунёва пра Шушкевіча: Вялікі чалавек без аніякай пыхі

Ведаеце, ён неяк у размове сказаў пра Пуціна, што той нуль. Як ты яго не ўпрыгожвай, якія легенды пра яго не складай, але ён пустэча. І таму не цікавы нікому.

Але гэтыя шэрыя троечнікі, калі раптам дарываюцца да ўлады, становяцца небяспечнымі людзьмі. Чым прымітыўнейшыя, тым небяспечнейшыя. І дадаў: «Вось Ельцын быў асобай, а гэты на яго фоне — шэрая мыш».

Асоба з вялікай літары і сам Станіслаў Станіслававіч. А які ён быў цікавы суразмоўца і як ён распавядаў пра тое, што любіць, што і ты пачынаеш гэта любіць. Як ён ганяў па гэтых дарогах Амерыкі, што і табе хацелася за стырно і адчуць тую асалоду ад вольнага паветра.

Ён жа ведаў, што ўпісаў сваё імя ў гісторыю, але ніколі ніякай пыхі.

Неяк мы ездзілі ў Беласток на «Народны альбом». Паездка была цудоўная, мы былі побач і туды, і назад. У нас была зноў бутэлька тэкілы і мы жартавалі, выпівалі крыху і закусвалі тым, што набылі ў краме на выездзе з горада.

На нейкай запраўцы, пачалі выходзіць з аўтобуса і кіроўца мне кажа: «Слухайце, а той мужык, што з вамі сядзіць, так падобны на Шушкевіча. Можа, ён яго сваяк?». Кажу: «Ды гэта ён сам і ёсць». У таго ажно перахапіла дыханне: «Сам Шушкевіч?!! У гэтым вось аўтобусе?!!»

Праз пару хвілін падышлі да мяне з напарнікам і запытваюць: «А вы можаце яго папрасіць аўтограф? Гэта ж не сэлфі. Можа, пагодзіцца?» Кажу: «Ды ідзіце за мной».

Падышлі, кажу: «Станіслаў Станіслававіч, вось тут кіроўцы нашага аўтобуса саромеюцца самі вас папрасіць сфатаграфавацца з імі». А тыя спалохана: «Ды не! Што вы, мы разумеем, нам бы аўтограф». І тады ён усміхнуўся і кажа: «Ды, калі ласка, а я ўжо думаў сфатаграфавацца з вамі. Ну, калі вы не хочаце…» Тыя не маглі паверыць. Сфатаграфаваліся. Былі шчаслівыя. Сказалі, што не чакалі, што ён так вось проста ў такім звычайным аўтобусе. Відаць, думалі, што такая асоба мусіць перасоўвацца толькі з аховай у браніраваным люксе.

 І падчас апытання як мінімум 80% мінакоў у Мінску на пытанне: «Каго б вы хацелі бачыць на пасадзе прэзыдэнта з палітыкаў, якіх ведаеце?», называлі Шушкевіча.

Станіслаў Станіслававіч, для мяне асабіста заўсёды будзе тым чалавекам і тым мужчынам, да планкі якога наўрад ці хто дацягнецца.

Я ніколі не дарую гэтаму рэжыму тое, што ён не даваў яму нармальна жыць і тое, што не дае і цяпер з ім годна развітацца. Але чаго чакаць ад гэтых шэрых мышэй…