Гродзенскі журналіст Руслан Кулевіч: 1000 навінаў і 11 тысяч кіламетраў у год

Выкладчыкі курсаў пазнаёмілі прысутных з правіламі рэпартажу, а працу Кулевіча параўналі з дзейнасцю расійскага пісьменніка і журналіста Уладзіміра Гіляроўскага, які апісваў ў ХІХ – пачатку ХХ стагоддзя жыццё Масквы, як гэта робіць Кулевіч у ХХІ стагоддзі ў Гродне.

 “Адбыліся адныя з тых заняткаў, тэму якіх падбіралі пад госця. Мне падаецца, што Руслан Кулевіч — самы хуткі журналіст нашага горада, бо дзе б я не была, паўсюль яго бачу на ровары і з фотаапаратам. Файна, што ён збірае навіны самастойна, а не так, як большасць журналістаў цяпер — манітораць у інтэрнэце, што адбылося. Таму мы Руслана і запрасілі. І відавочна, што hrodna.life, дзе працуе Руслан, часта публікуе першым розныя навіны пра падзеі”, — сказала вядоўца курсаў Эмілія Гаўрус.

Журналістка Ірына Новік працуе з Русланам Кулевічам. Яна гаворыць, што праца з ім — штодзённы досвед і новыя выпрабаванні:

“У рабоце рэдакцыі важная роля не толькі журналістаў, але і рэдактара. Руслан часта нас ставіць у ступар. Напрыклад, мы рыхтавалі матэрыял пра жыхара Гродна, які меркаваў, што на сядзібе яго продкаў можа быць закапаны нямецкі БТР. Гэты хлопец таксама даў нам быццам бы здымак прывіда, зроблены ў той сядзібе. 

Рэдактар Аляксей Шота кажа, што Руслан патрабуе ставіць матэрыял з прывідам: «Што будзем рабіць?». Я кажу: “Трэба рабіць лічбавы аналіз фота”. А Руслан просіць: “Давайце, хутчэй стаўце, бо людзі чакаюць”. Я адмыслова  падымаю свае канспекты пра тое, як нас вучылі рабіць фактчэкінг, загружаю фота ў шэсць сэрвісаў адразу. Гляджу — пайшлі шумы. А Руслан клянецца, што на здымку дакладна прывід… Руслан сваёй шчырасцю, адданасцю працы ставіць выклікі не толькі сабе, але і  ўсёй рэдакцыі, мы проста мусім расці, скакаць вышэй галавы і адточваць свае навыкі,  якія ў іншых рэдакцыях ніколі не спатрэбяцца”.

Журналіст Руслан Кулевіч падзяліўся з  прысутнымі гісторыяй свайго шляху ў журналістыку:

“Калі я вучыўся ў будаўнічым ліцэі ў Гродне, даведаўся ад сяброў, што ў горадзе ёсць “Школа маладога журналіста”. Пачатак быў у верасні, а я пайшоў туды, напэўна, ў снежні. Вітаўт Руднік — кіраўнік “школы” — пагадзіўся мяне ўзяць і я лічу,  што ён не памыліўся. Гэта дало мне шанец паспрабаваць сябе ў журналістыцы. Пасля заканчэння “Школы маладога журналіста” і будаўнічага ліцэя я пайшоў у войска ў армейскі спецназ і там вывучыў для сябе тры правілы, якімі карыстаюся ў журналістыцы: хуткасць, адказнасць і ёсць слова “трэба”. Я ведаў, кім хачу быць пасля войска — менавіта журналістам. Прыйшоўшы з войска, я працаваў на будоўлі, быў грузчыкам і адначасова пісаў артыкулы.

— Што для вас журналістыка? Гэта стыль жыцця ці проста штодзённая праца?

— Я працую ў журналістыцы, таму што мне гэта падабаецца — мне падабаецца пазнаваць штодня нешта новае, размаўляць з людзьмі. Я не ведаю, што ў мяне будзе заўтра, паслязаўтра. Ёсць, канешне, нейкія запланаваныя тэмы, але кожны дзень я еду па сваім маршруце па горадзе, сустракаю людзей і яны мне кажуць: “Руслан, тут гэта адбылося”. Шмат людзей звяртаюцца да мяне з праблемамі, распавядаюць нешта новае, што адбылося ў горадзе.

— Якія артыкулы для вас былі знакавымі за апошнія некалькі год?

— Знакавымі… Цяжка сказаць. Я шмат пішу пра людзей, якія да вайны жылі ў Гродне, а пасля — з’ехалі. Шмат пішу пра габрэяў, бо пра іх ніхто не піша, і многія мяне за гэта называюць габрэем. Але яны былі гродзенцамі і зніклі пасля Другой сусветнай вайны, цяпер габрэйская абшчына абнаўляецца. Я пішу пра іх, бо лічу гэта важным”.

Руслан Кулевіч падзяліўся з прысутнымі некалькімі фактамі са свайго жыцця і журналісцкага досведу:

• Пачынаў свой шлях у журналістыцы са спартыўных навінаў.
• Першым выданнем, дзе працаваў, была газета “Вечерний Гродно” — у яе прыйшоў праз тыдзень пасля войска.
• Працаваў у Мінску на канале “Мінск24” у праграме “Перехват”.
• Прапаноўвалі працу на Tut.by і СТВ, але адмовіўся дзеля працы на hrodna.life.
• За год піша каля 1000 артыкулаў і, каб іх падрыхтаваць, праязджае больш за 11 тысяч кіламетраў па горадзе.
• Лічыць сябе простым хлопцам, які сумленна выконвае сваю работу.
• Не любіць працаваць у пары з фатографам.
• Любіць пісаць пра габрэяў і габрэйскую абшчыну, якая жыла ў Гродне да Другой сусветнай вайны.