«Добра вучылася, вывучала сталінскую эпоху»: хто такая адлічаная Глафіра Жук

Наступныя трыццаць сутак прайшлі ў ЦІП на Акрэсціна. Днём — невыносна горача. У двухмеснай камеры часам збіралася больш за дзесяць чалавек.

Ноччу — холадна, таму што часам даводзілася спаць на падлозе, хутаючыся ў чужы швэдар. Ніводнай перадачы, ніводнага ліста за ўсе гэтыя дні да Глафіры не дайшло.

Тамсама, на Акрэсціна, Глафіра і сустрэла дзень нараджэння.

— У дзяўчат у камеры нейкім чынам захавалася бутэлька мінералкі. Мы ўявілі, што гэта шампанскае, і выпілі за мой дзень нараджэння. На наступны дзень адзін з наглядчыкаў спытаў, як гэта, святкаваць дзень нараджэння ў турме, ці спадабалася мне. Я не адрэагавала.

«Я адлічаная?» — «Вы адлічаныя»

Ужо калі суд выпісаў Глафіры трыццаць сутак арышту, яна разумела, што прапускае сесію. І ведала, што будзе адлічаная.

— Я проста звыклася з гэтай думкай. Так складваюцца абставіны. Вучылася я заўсёды добра. Сярэдні бал — 8,6. Я займалася навуковай дзейнасцю, даследавала журналістыку сталінскай эпохі. Была добрай студэнткай.

Калі Глафіра вызвалілася, у паштовай скрыні ляжала некалькі паведамленняў ад факультэта: у іх гаварылася, што студэнтка павінна з’явіцца на экзамен. Яна мяркуе, што на пошце яе чакае яшчэ адно паведамленне — пра адлічэнне.

Але ўчора Глафіра вырашылі пайсці не на пошту, а наўпрост у дэканат.

— Ці правільна я разумею, што адлічаная? — спытала Глафіра.

Ёй пацвердзілі.

Першыя дні за свабодзе Глафіра правяла за зборам даведак: пра тое, што вучылася, пра тое, што вучылася добра. Яна паспрабуе аднавіцца на факультэце.

Калі яе заяўку на аднаўленне задаволяць, працягне вучыцца. Калі не — прыдумае, дзе атрымаць дыплом.

«Ні пра што»

— Калі я ішла на факультэт журналістыкі, я думала так: журналістыка — гэта пра праўду, пра справядлівасць. Яна дапамагае ўладам звярнуць увагу на праблему. Напішу я праблемны матэрыял, нейкі чыноўнік зверне на яе ўвагу, і праблему вырашаць. Я думала, што іду вучыцца таму, як правільна падаць гэты праблемны матэрыял, — расказвае Глафіра пра свае чаканні ад адукацыі.

Першае расчараванне было на першай жа практыцы ў адной з дзяржаўных газет. Глафіра ёміста характарызуе праблематыку, якую ўзнімала газета: «Ні пра што». Ад другой практыкі засталіся падобныя ўражанні.

— Тады я задумалася пра тое, што трэба ісці ў незалежную журналістыку. Пасля жніўня я вырашыла супрацоўнічаць з «Народнай воляй», тым больш і людзі выданню былі патрэбныя.

З боку адміністрацыі факультэта пытанняў наконт месца працы не было.