Пра канкурэнцыю паміж TUT.by і Onliner, дзіўныя іскі да «Камсамолкі» ды сусветы Пятра Марцава: прэзентавалі  даксерыял пра журналістаў

Прэм’ера дакументальнага серыяла Belarus media sto­ries адначасова праходзіла ў Вільні, Варшаве, Беластоку і Батумі. Арганізатары наладзілі відэамост з удельнікамі прэм’еры ў розных краінах. Гасцямі віленскай імпрэзы сталі аўтары фільма — прадстаўнікі Press Club Belarus Надзея Белахвосцік і Сяргей Альшэўскі.

У стужку  былі сабраныя аповеды пра тое, як стваралася і развівалася незалежнае тэлебачанне і радыё ў 1990‑я гады, якія сусветы стварыў Пётр Марцаў, праз якія перашкоды дабіраліся да чытача друкаваныя выданні (сярод якіх былі «Наша Ніва», «Брэсцкая газета» і «Камсамольская праўда», якую ў сярэдзіне нулявых даставалі дзіўнымі іскамі на шмат тысяч долараў, ), і як два найбуйнейшыя парталы — TUT.by і Onlin­er —  ўзарвалі інтэрнэт-прастору Беларусі.

Ад ідэі да фінальных цітраў Belarus media sto­ries прайшло паўгады. Здымкі адбываліся адразу ў двух краінах: герояў запрашалі ў кадр у Вільні і Варшаве.

— На экране вы пабачыце 20 прадстаўнікоў медыя. Насамрэч, перамовы мы вялі з 30–40 журналістамі, але нехта адмовіўся, хтосьці не змог, а тых, хто знахозіцца ў Беларусі, здымаць у прынцыпе немагчыма па абставінах, вядомых усім. Была задума зрабіць пяты выпуск, але там адмовіліся ўсе патэнцыйныя героі, — распавяла галоўны рэдактар Media IQ Надзея Белахвосцік.

Яна адзначыла, што стужка, калі б яе здымалі ў мірны час ў Беларусі, была б больш насычана ўнікальнымі фотаздымкамі і відэазапісамі, але — як ёсць. Журналісты, якім давялося тэрмінова рэлацыравацца (а некаторым і збягаць), зразумела, не везлі з сабой у чужыя краіны свае архівы. 

— Так, трэба было здымаць раней. Але, перафразуючы Васіля Быкава, нерасказаныя гісторыі могуць застацца нерасказанымі ніколі, — падкрэсліваюць аўтары кіно.

Падчас абмеркавання пасля прагляду даксерыяла гучала шмат прапаноў, каго яшчэ можна было б паклікаць у кадр. 

— Дадаваць новых герояў і сюжетныя павароты можна бясконца, але ці ёсць на гэта магчымасці, у тым ліку фінансавыя. Ведаеце, было складана ў тым сэнсе, што ты хочаш зрабіць нешта феерычнае, як Viasat His­to­ry, а бюджэт у цябе, як у самвыдата. І ўсё ж, шчыра кажучы, крута ўжо тое, што такі фільм з’явіўся. Звычайна журналісты расказваюць гісторыі, але мы мала ведаем пра тое, што ёсць у іх унутры, што кранае іх падчас працы. На вялікі жаль, так атрымліваецца, што некаторыя журналісты сыходзяць, а многія наогул не паспяваюць зразумець, наколькі важныая была іх праца і самі гэтыя людзі. І мы паспрабавалі ў нашай стужцы зрабіць так, каб кожны чалавек, які апынуўся ў гэтым серыяле, распавёў крышку пра сябе, крышку пра калег і падсумаваў, чаму пра ўсё гэта неабходна ўзгадваць, — адказаў на крытыку адзін з аўтараў праекта Зміцер Герчыкаў.

Каманда спадзяецца, што ў іх з’явяцца магчымасці працягнуць серыял, бо яшчэ ёсць шмат рэдакцый, пра якія трэба расказваць, і  вялікая колькасць медыйшчыкаў, якіх хацелася б паспець паслухаць.

— За апошнія два гады беларуская медыясупольнасць перажыла каласальны ўдар: медыя ў Беларусі разгромленыя, калегі ў турмах са сталінскімі радкамі, дзясяткі былі вымушаныя з’ехаць.

Але беларуская журналістыка выжыла. У многім, дзякуючы запасу трываласці, які набыла ў першыя гады незалежнасці.

Дзякуючы людзям, якія пачыналі ў прафесіі, іх энергіі, ідэям, свабодзе, — гавораць стваральнікі даксерыялу.

Серыял з’явіцца на YouTube ужо на наступным тыдні.

Таемны факс, мёртвы чыноўнік. Журналіст Аляксандр Чарнуха выпусціў працяг рамана «Свінні»

Синдром эмигранта: как от него избавиться

Журналістаў тэрмінова запісваюць у “тэрарысты”, каб на іх не распаўсюдзілася амністыя? Заявы чыноўнікаў