Чынавенская гара нарадзіла інфармацыйную мыш – коштам падаткаплатнікаў

Апынулася, што рэсурс задарма і пад прымусам напаўняюць працаўнікі рэгіянальных дзяржаўных выданняў. Паводле апісання на сайце, пляцоўка сталася «агрэгатарам навінаў і аналітыкі», аднак працуе як звычайны райвыканкам – з перапынкам на суботу і нядзелю. Навошта быў патрэбны такі праект і якой дарогаю ідуць дзяржаўныя СМІ, што фінансуюцца з кішэні падаткаплатніка? Пра гэта belsat.eu гутарыць з медыяэкспертам Паўлюком Быкоўскім.

– Спадар Паўлюк, адзін з карэспандэнтаў «раёнкі» распавёў «Белсату», што цягам некалькіх гадоў той самы артыкул змяшчаўся ў раздзеле «Папулярнае» парталу БелСМІ толькі таму, што (цытую): «Пад ім быў каментар – адзіны каментар на сайце цягам некалькіх гадоў. Цяпер яны захоўваюць у ТОПе матэрыялы за месяц, але пад імі заўжды 0 каментароў, статыстыка праглядаў схаваная, бо няма аніякага руху». Чаму?

– Я аналізаваў гэты праект. Запусцілі яго яшчэ ў 2012-ым годзе. І калі нацыянальныя выданні давалі кантэнт больш-менш эксклюзіўны, то з рэгіянальнымі матэрыяламі былі праблемы. Большасць раённых газет апроч справаздачаў выканкаму сваёй інфармацыі амаль не піша, таму прапанаваць нешта парталу ім складана. Ды і сама ідэя збірання ў адным месцы інфармацыі з толькі дзяржаўных выданняў – сурʼёзная памылка, бо жыццё не такое аднастайнае, як выглядае на bels­mi.by.

– Узялася за партал Лілія Ананіч пасля назначэння міністрам інфармацыі. Гэта яна абяцалася ўзмацніць фінансаваны з бюджэту партал. Некаторыя медыі пісалі пра мільярды (недэмінаваных) рублёў, але дакладныя лічбы не вядомыя.

– У цяперашняй сітуацыі – як у байнэце, гэтак і за мяжою – агрэгатары не патрабуюць вялікага фінансавання, бо яны не плоцяць за кантэнт, а наадварот – прасоўваюць ужо створаны. Даюць рэкламу. Яны вельмі лёгка пераходзяць на акупляльнасць. Таму за выключэннем стартавага этапу фінансаваць bels­mi.by няма патрэбы. Ёсць іншыя беларускія навінавыя агрэгатары, якія зводзяць канцы з канцамі маючы ў якасці працаўнікоў усяго тры асобы ў штаце. Таму справа не ў фінансаванні – трэба друкаваць тое, што цікава беларусам.

Да таго ж шараговыя людзі не ведаюць пра існаванне такога агрэгатара. Ніхто асабліва не займаўся яго прасоўваннем.

– Паводле крыніцы «Белсату» ў Берасцейскай вобласці, раёнкі абавязваюць самастойна ставіць свае матэрыялы на партал. Гэтая праца не аплочваецца ні з Менску, ні ў рэдакцыі. А за невыкананне журналістаў пазбаўляюць прэміяў. Самая ж газета адмыслова не дае на «адзіны партал» эксклюзіўную інфармацыю…

– Яны папросту не хочуць выбівацца з агульнага шэрагу і прыцягваць увагу. Асобна ж варта адзначыць, што Берасцейская вобласць вельмі асаблівая, калі параўноўваць з развіццём медыяў у іншых абласцях. Там вельмі шмат і недзяржаўных медыйных праектаў. А калі казаць пра дзяржаўныя раёнкі, то шматлікія з іх сапраўды папулярныя і акупляльныя.

– Даследаванні паказваюць, што агулам павялічылася цікавасць да дзяржаўных медыяў. Чаму?

– Пэўна таму што незалежныя медыі цяпер у значна слабейшым матэрыяльным стане. А другое – няма асабліва ніякіх выбітных падзеяў, якія прываблівалі б чытача менавіта на незалежную крыніцу. Вось патоп, які быў у Ждановічах, закрануў вялікую колькасць людзей з Менску і вобласці. Пра гэта чытаюць з розных крыніц. А нейкія палітычныя падзеі, якія асабліва нічога не мяняюць, успрымаюцца як другасныя і малацікавыя. Тэма дэнамінацыі, да прыкладу, была і застаецца топаваю доўгі час.

– Чаму ж тады на дарагім для падаткаплатнікаў партале спадарыні Ананіч – старая песня?

– Бо ўсё залежыць ад рэдакцыйнай палітыкі. Магчыма, яна скіраваная не на тое каб ісці за чытачом, а на тое каб цягнуць чытача за сабою. Гэта робіцца ў розных выпадках – дзеля адукацыі чытача, падцягвання яго да пэўнага ўзроўню. Або дзеля прапаганды – каб хваліць адзін і крытыкаваць іншы бок.