Журналісты тыдзень шукалі Віктара Бабарыку. У калоніі параілі звярнуцца ў Google

— У розныя месцы перыядычна тэлефануюць і пытаюцца. Нічога талковага, адны адпіскі, — кажуць у штабе.

Паводле закона людзі маюць права ведаць, як сябе адчуваюць іх родныя, нават калі яны зняволеныя. Тым больш — дазнавацца першымі, калі тыя раптам паміраюць.

Ад імя прыватнай асобы журналіст «Еўрарадыё» цягам тыдня абзвоньвае розныя бальніцы, калонію і іншыя дзяржаўныя ўстановы, дзе тэарэтычна Віктар Дзмітрыевіч мог бы апынуцца. Як мінімум службоўцы гэтых ведамстваў маглі б паўплываць на тое, каб людзям нарэшце сказалі праўду.

«Я думаю, што ў Google шмат будуць пісаць»

Страшнае пытанне пра смерць з надзеяй атрымаць на яго адмоўны адказ я задаю проста ў лоб і пачынаю з работніка калоніі №1 у Наваполацку, дзе палітык адбываў свой тэрмін. Вядома, што тут за зносіны з ім іншых зняволеных штрафавалі і адпраўлялі ў ШІЗА, а палітвязня Ігара Лосіка дык увогуле давялі да спробы самагубства.

— Добры дзень, праўда, што Віктар Бабарыка памёр у вашай калоніі?

— На такія пытанні я не адказваю, прабачце. Усяго добрага.

— Што з ім адбываецца? Чаму няма ніякай інфармацыі? Гэта ж ненармальна, я па-чалавечы пытаюся.

— Я вам па-чалавечы і адказаў: на гэтыя пытанні я не адказваю.

— Вы можаце сказаць: ён у калоніі? Ён жывы ці мёртвы? Хоць бы так?..

— Нават «хоць бы так» я адказаць не магу.

— Чаму? Гэта ж не таямніца — проста сказаць: чалавек памёр ці не.

— Я вам не магу даваць інфармацыю, якая тычыцца асуджаных. Вось у чым рэч.

— Блізкія людзі маюць права ведаць!

— А вы блізкія людзі?

— Так.

— Я зразумеў. Увогуле, на такія пытанні я адказаць не магу.

— Скажыце, а да каго я магу звярнуцца? Хто можа адказаць?

— Я думаю, што ў Google шмат будуць пісаць…

— У сэнсе, у Google? У Google ніхто нічога не піша. Я хачу ведаць, хто можа адказаць мне на маё пытанне?

— Дакладна не сюды. Я думаю, ёсць сэнс патэлефанаваць блізкім сваякам. Можа, яны вам раскажуць…

— Дык не ведаюць…

— І блізкія сваякі нічога не ведаюць?

— Не.

— Я зразумеў. Выбачайце, усяго добрага, да пабачэння.

Калі нам нічога не кажуць пра месцазнаходжанне нашых зняволеных сваякоў, мы пачынаем абзвоньваць медыцынскія ўстановы і моргі. Урок, засвоены за апошнія дзесяцігоддзі, прыводзіць мяне ў Віцебскую абласную клінічную бальніцу, затым — у псіхіятрычную, куды мяне перанакіравалі, затым — у прэзідэнцкую і, нарэшце, у шпіталь КДБ.

Чытайце яшчэ: 

«Я сейчас рассказываю и думаю, какая же это блевотина невероятная». Большое интервью с экс-ведущей российских «Вестей»

«Владимир Владимирович, родненький — стреляй же!» Как пропаганда Лукашенко медленно превращается в пропаганду Путина

Власти пытаются лишить белорусов доступа к информации. Как подобное делал СССР и как этому противостояли его граждане?