Прывітанне ўсім ад Севярынца! (ШМАТ ФОТА, АЎДЫЁ)

Віталіся амаль пад воплескі прысутных.

Наведнікі да Севярынца, што адбывае «хімію» ў Пружанскім раёне Брэсцкай вобласці, ёсць калі не штодня, то мінімум раз на тыдзень. Намеснік начальніка папраўчай установы, прымаючы ад нас патрэбную для здымак афіцыйную заяву, пажартаваў, што з Севярынцам мае толькі адну праблему — заявы на сустрэчы падпісваць.

На «Пашавым» складзе — узорны парадак. Севярынец кажа, што ягонай заслугі ў тым няма — такая тут здаўна завядзёнка, але бачна, што «завядзёнка» — у ягоным стылі.

«Усё па палічках» і ў цяперашнім Пашавым жыцці. Не з‑за ўмоў абмежавання волі нават — дзякуючы адметнай самаарганізацыі, якой Севярынец даўно ўражвае і сяброў, і адказных «таварышаў».

ФОТААЛЬБОМ «БАЖаўцы наведваюць Паўла Севярынца на «хіміі»

Севярынца ў Купліне адразу папярэдзілі: ніякай агітацыі! Але, кажа Павел, і ў папраўчай установе, і навокал агітаваць нікога і не трэба: людзі ўсё бачаць і ў цяперашняй крытычнай сітуацыі не хаваюць сваіх ацэнак.

Севярынец прызнаецца, што быў уражаны, як многа людзей навокал ведаюць пра ягоную пазіцыю і лёс, падзеі, што прывялі маладога літаратара і палітыка на прыхаваную ў глыбінях Палесся тэрыторыю былой савецкай вайсковай часткі.

З падтрымкай прыязджаюць-прыходзяць людзі вядомыя і невядомыя, кажа Павел. Мясцовыя бізнесоўцы дапамогу нават не прапануюць, а дзелавіта аддаюць, рашуча прыпыняючы Пашавы пярэчанні.

Мне падалося, што выглядае Павал больш упэўнена, чым колькі гадоў таму, калі гэтак жа «перавыхоўваўся» працай у Малым Сітна за Полацкам. Павал на маю заўвагу кажа, што асяроддзе ў Сітна «дабівала» сваёй абыякавасцю да лёсу краіны і закінутага ў тамтэйшыя лясы палітвязня. У Купна — іншыя настроі і іншы час.

Анатолю Тарасевічу — уладальніку аграфірмы «Бардо», што працаўладкаваў Севярынца, — мы шчыра і па-жаночы шматслоўна дзяквалі за «прыгрэтага» Пашу. Тарасевіч, жартам ці ўсур’ёз, паабяцаў нам прызначыць Паўла намеснікам кладаўшчыка (зараз Севярынец — разнарабочы) і сказаў, што такога работніка гатоў утрымліваць у сваёй гаспадарцы ўсімі сіламі-намаганнямі, вось толькі Пашава прызначэнне — не ангарам кіраваць.

Падарункі-прысмакі Павал прымаў з падзякамі і прыгаворам: вечарам па пакоях частаванне разнясу, скажу хлопцам: ад беларускіх журналістаў.

А швэдар, які дарабляўся яшчэ напярэдадні ўвечары, падалося, Севярынцу спадабаўся, і «хлопцам» не перападзе. Я толькі выбачалася, што звязала вопратку не з новых нітак — з мяккай бавоўны, каб цёпла было.

Севярынец ужо адбыў траціну прысуджанага яму тэрміну «палітычнага перавыхавання», але «прашэнне», падпісваць якое Павал адмовіўся, прадугледжвала толькі перавод на «хімію» бліжэй да месца прапіскі.

Адзінае, пра што Паша шкадуе, — кнігу, распачатую яшчэ ў Малым Сітна, не ўдаецца дапісаць…