Васіль Фядосенка: Аднойчы больш пільна паглядзеў ёй у вочы, і ўсё — прыехалі…

Наталля Аблажэй: Мы пазнаёміліся на працы — здымалі візіт міністра замежных спраў

— Канфліктаў у нас няма, бо пасля нараджэння дзіцяці, я адышла ад спраў і не здымаю вось ужо два гады, — распавяла Наталля пра тонкасці блізкіх стасункаў з журналістам.  — І раней не было ў нас на працы рэўнасці або канкурэнцыі. Мы працуем у розных агенцтвах, у якіх розныя рынкі і спажыўцы, таму шматлікія здымкі мы рабілі разам: арганізоўвалі, дамаўляліся і ехалі. У будучыні, я планую вярнуцца ў прафесію. Магчыма, ад некаторых здымак давядзецца адмаўляцца, але думаць пра гэта рана, бо ў нас нарадзілася яшчэ адно дзіця. Можна будзе пра нешта казаць мінімум праз год. Што тычыцца двух журналістаў у сям’і, мне гэта вельмі падабаецца. Камандзіроўкі, праца па выхадных або да поўначы — чалавеку, не звязанаму з нашай працай, думаю, не вельмі лёгка зразумець гэта. А так мы працуем у адной сферы, і гэта дапамагае пазбягаць канфліктаў. Плюс — агульныя інтарэсы, вядома!

Мы пазнаёміліся таксама на працы — здымалі візіт міністра замежных спраў, здаецца, Ірана. Гэта здарылася 10 гадоў таму. Потым пачалі ездзіць разам на нейкія мерапрыемствы, арганізоўваць здымкі і г.д. Пра сям’ю і дзяцей задумаліся каля трох гадоў таму, калі надышоў пераломны момант у адносінах. Да гэтага мы былі партнёрамі і калегамі па працы. Мабыць, я сумую па тым часе і драйву. Напрыклад, неяк мы здымалі калонію белых чапляў на рацэ Лань. Даводзілася хадзіць па балоце, дзе вады было па грудзі. Начавалі зімой пры ‑23 °С у намёце. Сядзелі ў засідцы на дрэве каля 6 гадзін (хоць Васіль і па 12 гадзін можа чакаць моманту на дрэве). Здымалі Чэмпіянат свету па хакеі ў Мінску і г. д.

Прызнаю, што здымаць разам з каханым чалавекам куды больш прыемна і цікава. Мы дзялілі абавязкі на дваіх: хтосьці пракладае маршрут, хтосьці  кіруе аўтамабілем, хтосьці гатуе вячэру, а хтосьці робіць фатаграфіі.

Розніца ва ўзросце, вядома, уплывае. Дзіўна, калі б гэта было не так. Ён ідзе наперадзе, а я іду за ім. І мне гэта падабаецца. Тым не менш, усе рашэнні мы прымаем разам.

Васіль Фядосенка: Пераход у адносінах адбыўся раптоўна

Праца ў адной сферы — гэта вялікі плюс, на мой погляд. Мы шмат разам ездзілі на ўсялякія здымкі, у нас розныя спажыўцы прадукцыі і мы не канкурэнты. Цяпер узятая паўза на нейкі прамежак часу, бо дзеці — гэта вельмі важна, важней любой працы. Але Наташа плануе вярнуцца ў прафесію і мы яшчэ разам папрацуем, па меншай меры, у нас ёсць гэта ў планах. Як усё гэта арганізаваць пры наяўнасці малых дзяцей у сям’і — гэта толькі тэхнічнае пытанне.

Пераход з адной якасці ў іншую ў нашым адносінах адбыўся раптам. Гэта калі ты раптам глянуў больш пільна ў вочы і зразумеў — усё, прыехалі. Ну, а потым прыйшоў час прыняцця рашэнняў…

У нас 25 гадоў розніцы і ў нас атрымліваецца сумяшчаць і накіроўваць у правільнае рэчышча мой жыццёвы досвед і нецярплівасць і энергічнасць Наташы.

ГА “Беларуская асацыяцыя журналістаў” віншуе ўсіх калег з Днём закаханых! Няхай нашым прафесійным поспехам заўсёды спадарожнічае асабістае шчасце!

Фота з архіву Наталлі Аблажэй і Васіля Фядосенкі