Што такое “pitch” альбо як напісаць для “The Guardian”?

Як напісаць добры pitch? На самой справе проста. І вось гісторыя з Беларусі – на галоўнай «The Guardian», выдання з 6 млн падпісчыкаў!

Рэдактар «The Guardian» па працы з сацыяльнымі сеткамі Мэйв Шэрлаў на сустрэчы ў Мінску расказала, як працуе яе СМІ і як журналісцкія гісторыі трапляюць на анлайн-старонкі выдання. Сустрэча з Мэйв Шэрлаў адбылася ў межах “Прэс-клуба Беларусь” у пятніцу, 29 студзеня.

Такім чынам для напісання паспяховага pitch, паводле Мэйв Шэрлаў, трэба:

- мець “ачышчаную” ідэю;

- дакладныя “5W” адказы (адказ на пытанні: хто? што? чаму? калі? дзе? і як?);

- абраць сваё мэтавае выданне (напрыклад, «The Guardian»);

- азнаёміцца з яго стылем;

- ідэнтыфікаваць выпускаючага рэдактара/аў. Мэйв Шэрлаў паведаміла, што яна і яе калегі пазначаюць свой статус рэдактара (і адрас электроннай пошты) ва ўсіх сацыяльных сетках, якімі карыстаюцца;

- памятаць, што рэдактары вельмі занятыя.

Pitch-паведамленне павінна быць кароткім, а таксама:

- уключаць пералік інтэрв’ю (аўтараў цытат) і крыніц,

- адказваць на пытанне: “Чаму гісторыя цікавая і важная?”,

       — павінна быць добра, без памылак напісанае на англійскай мове,

       — утрымліваць спасылкі на папярэднія працы журналіста (аўтара pitch’а),

       — не ўтрымліваць дадаткаў і файлаў,

       — пасаваць па часе.

У прыватнасці, Мэйв Шэрлаў раіла дасылаць pitch-паведамленні ў працоўныя гадзіны ў Вялікабрытаніі. “У дзень мы атрымлівам каля 600 паведамленняў. Ніхто не будзе раскрываць атачменты і захоўваць файлы, каб іх прачытаць. Таму ўсю інфармацыю варта кампанаваць у целе ліста. А паведамленне, дасланае ноччу ці ў выходныя, хутчэй за ўсё, проста згубіцца”, – падкрэсліла спн. Шэрлоў.

Мэйв Шэрлаў – выпускаючая рэдактарка і рэдактарка па працы з сацыяльнымі медыя ў аддзеле па міжнародных сувязях газеты “The Guardian”. Адна з яе задач – шукаць навіны з тых рэгіёнаў у свеце, адкуль прыходзіць вельмі мала інфармацыі. Гэта Афрыка, Іран, Паўночная Карэя і постсавецкія краіны, у тым ліку і Беларусь. Такую міжнародную сетку пошуку інфармацыі “The Guardian” запусціла некалькі год таму. “Раней артыкулы пра Беларусь з’яўляліся 2–3 разы за тры месяцы. Але зараз, дзякуючы гэтай сістэме працы і нашым партнёрам, гісторыі з Беларусі з’яўляюцца часцей”, – кажа М. Шэрлаў.

“The Guardian” мае толькі аднаго карэспандэнта у Маскве, аднаго – у Афрыцы. “Паколькі ў нас няма журналістаў у кожнай краіне, мы супрацоўнічаем з кампаніямі і журналістамі, каб перадрукоўваць іх навіны”, – кажа Мэйв Шэрлаў. Фармат паведамленняў “з месцаў” можа быць розны. “Як правіла, мы публікуем навіны, аналітычныя артыкулы, фотасправаздачы і часам відэа”, – кажа М. Шэрлаў.

Якія гісторыі з Беларусі размясціла “The Guardian” апошнім часам? Па-першае, гэта Нобелеўская прэмія па літаратуры Святланы Алексіевіч. “У адзін дзень пра Беларусь пачалі гаварыць, – кажа Мэйв Шэрлаў пра навіну. – Таксама выбары, мірныя перамовы паміж Расіяй і Украінай у Мінску, – гэтыя падзеі “выцягваюць” Беларусь на міжнародную навінавую хвалю. Мы вельмі шмат пісалі пра Беларускі “Свабодны тэатр”, які зараз даволі вядомы ў Вялікабрытаніі. Як правіла, у гэтых артыкулах пра Беларусь фігуруе вызначэнне “апошняя дыктатура ў Еўропе”, – кажа рэдактар.

Facebook, Twitter, Instagram: што служаць рэдакцыі лепш?

Журналісцкая дзейнасць змяняецца вельмі хутка. Зараз 50–60% трафіку “The Guardian” мае з мабільных дадаткаў. Змяніўся спосаб таго, як выданне прадукуе інфармацыю. На сустрэчы ў Мінску Мэйв Шэрлаў распавяла, як яна ў сваёй рэдактарскай працы выкарыстоўвае сацыяльныя сеткі.

Праз Face­book на старонку “The Guardian” прыходзіць 20–30% ад агульнай колькасці чытачоў. “Калі Face­book увёў абмежаванне колькасці карыстальнікаў, якім можа быць паказаны матэрыял, мы былі вымушаныя размяшчаць больш пастоў. Зараз мы размяшчаем навіну кожныя 30 хвілін. Мы залежым ад Face­book, бо ў іх свая палітыка: у Face­book адбываецца тое, што хоча Face­book. Мы не можам на яго паўплываць. Адзінае, што мы можам, – сачыць за дадзенымі і назіраць, колькі чалавек прыходзіць да нас праз гэтую сацыяльную сетку”, – кажа Мэйв Шэрлаў.

Twit­ter – вельмі важны медыяінструмент, але, паводле М. Шэрлаў, прысутнасць у Twit­ter амаль не ўплывае на трафік. “Twit­ter важны ў экстраных сітуацыях. З яго дапамогай мы праводзім сесіі ў фармаце пытанні-адказы. Многія нашыя журналісты любяць гэтую сетку і нават з’яўляюцца яе фанатамі”, – кажа М. Шэрлаў.

Праз Insta­gram на сайт “The Guardian” прыходзіць яшчэ менш людзей, чым з Twit­ter. “Але я ведаю, што Insta­gram вельмі папулярны тут, у Беларусі, – кажа рэдактар. – Мы думаем пра тое, якія фота можам публікаваць і як дзяліцца імі. Ёсць шмат людзей, якія любяць візуальную інфармацыю”.

Малавядомая ў Беларусі сацыяльная сетка Red­dit прыносіць выданню вельмі шмат трафіку. “Але многія наведвальнікі з Red­dit застаюцца на сайце 1–2 секунды. Гэта трафік ці не? Пакуль не зразумела”, – разважае Мэйв Шэрлаў. На яе думку, важнымі з’яўляюцца рэгіянальныя асаблівасці выкарыстання сацыяльных сервісаў. Напрыклад, What­sApp вельмі папулярны ў Індыі, а Telegram – у Іране. Рэдакцыя выкарыстоўвае гэта, каб знайсці крыніцы інфармацыі і дасягнуць аўдыторыі ў гэтых краінах.

Хто вораг сучаснага медыя ў інтэрнэце? Троль

Журналістам Мэйв Шэрлаў параіла думаць, дзе канкрэтна будзе размешчаны іх тэкст і якія асаблівасці паказу матэрыялаў маюць тыя ці іншыя пляцоўкі. “Ці гэта хатняя старонка “The Guardian”, ці старонка ў Face­book, ці гісторыя будзе ў форме твітаў – важна памятаць, што загаловак павінен дапамагаць прадаваць артыкул, адлюстроўваць змест і добра глядзецца ў сацыяльных сетках”, – кажа рэдактар. Спн. Шэрлаў адзначыла, што “The Guardian” мае спецыяльную каманду з 5 чалавек, якія праглядаюць усе спасылкі перад іх публікацыяй у адкрытым доступе. “Іх мэта – сачыць за тым, каб усе правілы былі выкананыя”, – кажа М. Шэрлоў.

Асобна спн. Шэрлаў адказала на пытанне пра мадэрацыю каментароў. У рэдакцыі “The Guardian” ёсць спецыяльная каманда, адказная за гэты накірунак. Рэдактары вельмі шчыльна супрацоўнічаюць з мадэратарамі. “Мы ведаем, што ёсць каманды троляў, якія адмыслова працуюць на раздзьмуванне балючых тэм. Тэмы – гэта матэрыялы, якія тычацца Беларусі, Украіны і Расіі, а таксама ўцекачоў, крызісу ў ЕС, ІДІЛ, – кажа Мэйв Шэрлоў. – Часам мы бачым, што тэкст прачытала 200 чалавек, і там ужо 200 каментароў. Таму мы прынялі рашэнне адкрываць для каментароў толькі адзін матэрыял у дзень на гэтыя тэмы. Інакш дыскусія не прыносіць карысці”.

Зараз галоўная старонка “The Guardian” мае 6 млн падпісчыкаў. Іншыя 40 старонак выдання, прысвечаныя культуры, спорту, музыцы, грамадству, таксама з’яўляюцца вельмі папулярнымі ў інтэрнэт-прасторы. “Мы расцем прыкладна на 1 млн падпісчыкаў кожныя 4–5 месяцаў. Колькі з іх глядзяць вэб-сайт? Вось асноўнае пытанне. Самае важнае для нас – гэта трафік”, – кажа Мэйв Шэрлаў.

Сустрэча з Мэйв Шэрлаў адбылася на новай пляцоўцы “Прэс-клуба Беларусь”, у будынку на вул. Харужай, 3 у Мінску. Па словах Юліі Слуцкай, якая адкрыла паседжанне, “Прэс-клуб” збіраецца выкарыстоўваць гэтае памяшканне “па максімуму”. “Тут будуць адбывацца прэс-канферэнцыі, круглыя сталы, дыскусіі. Таксама будзе бібліятэка для журналістаў, запрацуе невялікае памяшканне для адукацыйных праектаў на 15–20 чалавек”, – сказала Юлія Слуцкая.

Сустрэчу з Мэйв Шэрлоў у Мінску наведалі каля 100 чалавек.